سه گفتار از تاریخ ایران

هنگامی که به ملت صلح جو و متمدن ایران می نگریم،باید به آغازین ترین دوران تاریخ آن کشوربازگردیم.زیرا برای تاریخ نویسان همیشه این نکته شگفت انگیز است که چگونه به رغم اینکه کشوری بارها فتح شده،تحت استیلای دیگر کشورها درآمده و حتی به دست دشمنانش ویران شده است همواره توانسته است نوعی هسته ملی را در  منش خود حفظ کند و آن گاه پیش از آنکه دریابیم،ناگاه این پدیده قومی دیرپا و دیر آشنا دوباره پدیدار شود.

(گوته،یادداشتهایی درباره دیوان شرقی و غربی،1819م)

امروزه درکلاس درس های تاریخ،از کالیفرنیا و واشنگتن امریکا گرفته تا کالج های لندن،از پشت میزهای دانشگاه سوربن و  اکول نرمال و پاریس سود  فرانسه تا وین وگراتس اتریش،برلین،آخن و....آلمان،تا....گوش هایمان را عادت داده اند که تا به آنچه آتنیان گفته و نوشته اند و مورخانی چون هردوت و کتزیاس و.... آورده اند باور کرده و ایمان داشته باشیم.نوشته هایی که غالب آنها یاوه سرایی و فاقد گفتمان های واقعی است.انسان امروز نه کور است و نه کر،نوشته ها و گزارش های رومی و ایونی را هرچه بیشتر می خواند به عمق کینه و بغض مطالب آورده شده بر علیه مردم ایرانزمین بیشتر دسترسی پیدا کرده و به باور می رسد.یاد سخنان زیبای کوروش اسپیتاما سفیر ایران در آتن افتادم که می گفت:من کورم ولی کر نیستم.دیروز از بد اقبالی ناچار شدم حدود شش ساعت به سخنان مورخ خود خوانده ای آتنی گوش فرا دهم که گزارشش درباره آنچه آتنیان دوست دارند"جنگ ایران"بنامند چیزی جز یاوه نبود.وچقدر دلم می خواست از جایم در اودئون برخیزم وبا پاسخ به او و تمام آتنیان را رسوا کنم.

(کوروش اسپیتاما،سفیرایران در آتن پریکلس،درآفرینش اثرگوردیدال(1981)

امپراطور ناپلئون می گفت…  در مورد جزئیات پر زرق و برق پیروزی یونانی ها و شکست های دشمنان بی حد و حصرشان (که بیشتر نظرشان مردم ایران باستان می باشند) نباید از یاد برد که این فقط خود شان هستند که این حرف ها را می زنند و حال آنکه این سخنان بیهوده ، بی معنا و گزافه اند و این که هیچ وقایع نامه ایرانی نگارش نیافته بوده است تا از طریق یک بحث نقیض بر داوری های ما صحه بگذارد

(خاطرات سنت هلن-ناپلئون بناپارت)