گنجه و گنجینه

عناصر تمدنی و فرهنگی خود را از دست می دهیم. اگر اندکی به عقب برگردیم هنرهای بیشماری رادر این سرزمین زنده و پویا خواهیم دید.هنرهایی چون ورشو و تنوع معرق کاری ها،خاتم و منبت کاری ،هنرقفل سازی و دیهیم ایرانی،اسطرلاب و پاپیه ماشه و کاغذ سنتی،هنرکارت بافی و فیروزه کوبی،رشتی دوزی و زره بافی،ملیله ،هنرکدبانو بودن ، آشپزی ،هنر کپ پری و...........اما امروز همه فراموش شده اند. اما داریم از ذهن تاریخ فراموش می شویم. هویتمان که  به داشته های مان بود و در پنهای تاریخ توانسته بود آنها را تبلور و تجسم عینی و بیرونی دهد. محو می شوند.کم کم عناصر تمدنی و فرهنگی خود را از دست می دهیم. بی هویت می شویم  و بعد در آینده نه چندان دور به راحتی مغلوب می شویم و نفرین خور گذشتگانمان خواهیم شد.نه مغلوب دشمن خارجی در جنگ، که مغلوب فرهنگ خارجی در مصرف، مغلوب ارزشهای خارجی در زندگی، مغلوب فناوری خارجی در تولید.چرا که بخش بزرگی از هنرها و صناعات سنتی و تاریخی ما در حال نابودی و فراموشی است. در بسیاری از هنرها و صناعات، دیگر نام و نشانی نداریم. در برخی نیز تنها یک استاد دوران بازنشستگی و کهولت خویش را در غربت و فقر و بیماری و بی توجهی ها می گذراند. پرکشیدن او هم  یعنی پایانی بر هنری و نقشی و نقاشی دیگر،همه ما چشم بر هم گذاشته ایم اما در این بین هنرها و صنایع دستی و میراثمان فراموش می شوندقاجاران، از روی عداوت و حما, ...ادامه مطلب

, ...ادامه مطلب