با پشتیبانی از میراث موجب سربلندی نسلهایمان باشیم

حفاظت از تاریخ، هویت و میراث فرهنگی کشور مهمترین وظیفه‌ای است که متولیان سازمان میراث فرهنگی و گردشگری از ابتدای تاسیس این سازمان یعنی حدود سال 1363تا کنون هر بار به روشی سعی در به انجام رساندنش داشتند اما نتیجه ای جز تخریب و تهدیدهای بیشترنداشته است.مدیرانی که از فهم الفبای میراث ناتوان و عاجز بودند جز سیل تخریب و ویرانی،جز سرشکستکی و تحقیر،جز انزوای باستان شناسان ایرانی و خاموشی سایت ها،جز فرار گردشگران وبی توجهی به زیرساخت های گردشگری و...نتیجه ای برای میراث فرهنگی ایرانزمین نداشته اند.مگر می شود سکاندارمیراث کشوری مانند ایران بود اما ندانیم شناخت و هویت تاریخی مادر پناه آثار مکتوب و ابنیه های تاریخی و نشانه های باستان شناسی معنا می یابد؟مگر می شود مسولیتی را پذیرفت اما از باری که بردوش خود گذاشته ایم چیزی ندانیم؟ملتها هزاران سال از این رهگذر است که پیشینه و سیر تکامل  جامعه خود را در گذر زمان نشان می دهند و خط سیر پیشرفت را پررنگتر می کنند.با پشتیبانی از میراث می توان موجب سربلندی نسلها در طول تاریخ شد.آثار باستانی در مسیر تاریخ پرفراز و نشیب ما از پس حوادث طبیعی، جنگ های ویرانگر و مهاجرت های ناگزیر به تناسب طول زمان زندگی و نوع تندبادهای حادثه خیز به نسل امروز رسیده است و در دوره ای که بشر خود را خلاق، فهیم، دانا و علاقه مند به فرهنگ می داند، خواستار معرفی و نمایش آثار نیاکان خود بوده و حتی از این مسیر جهان را به تفرج و گردش در سرزمین خود می خواند و این دعوت را به عنوان فن و صنعت تلقی می کند.از نگهداری آثار شخصی نیاکان ما در کنج صندوق ها و گنجه ها تا ایجاد سازمانی جهت حفظ و نگهداری آثار عام تاریخی، بیانگر توجه و حرمت گذاری به پیشینیانی است که کمال خود را در ساخت نشانه های زندگی نشان داده اند و موجب افتخار و سربلندی فرزندان خود شده اند؛ از این رو حفظ و حراست از آثار تاریخی و باستانی ضرورت انکارناپذیر است.