چرا از زادروزتولد کوروش می هراسیم؟

هفتم آبان روز خوبی برای گردشگری رقم نزد.زادروز کوروش بزرگ که می توانست در گردشگری ایران نقشی فراتر از میدان های نفت و گاز داشته باشد به کابوسی هراس انگیز تبدیل شده است.همانطور که ارتش بزرگ او به صلح و آرامی وارد بابل شد. نگذاشت رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید. وضع داخلی بابل و جایگاه‌های مقدسش قلب  او را تکان داد دوستان او هم در تخت جمشید با مدیریت صحیح میراث بانان می توانستند روز بزرگی را رقم بزنند. روزی که با استمرار نکو و نیکو داشت آن  درسال های آتی می توانست میلیون ها جهانگرد را جذب نماید. می توانست گردشگری به اغما و کما رفته را نجات دهد اما کوروش هراسی جز مرگ گردشگری نتیجه ای برای کسی ندارد.منشور کورش که  کهن‌ترین بیانیه حقوق بشرِ شناخته شده جهان و سند سربلندی ایرانیان از همزیستی آشتی‌جویانه و گرامیداشتِ باورها و اندیشه‌های همه مردمان تابعه در هنگامه بنیادگذاری نخستین امپراطوری جهان است. زمانی که دنیای باستان از آتش جنگ‌ها و یورش‌های بی‌پایان در رنج بود و کشورهای آشتی‌جو نیز ناچار بوداند تا برای رهایی مردمان خود از تاخت‌و‌تاز‌های همیشگی همسایگان ناآرام، به رویارویی و چیرگی بر آنان بپردازند‌ تاریخنامه‌های بشری بازگوکننده رفتار نیک کورش بزرگ، پادشاه نیرومندترین کشور آنروز جهان، و کنش‌های ستیزنده دیگر فرمانروایان گیتی بوده است. فراموش کرده ایم که جهان امروز، نه با چشمداشت بر خاک سرزمین‌ها، که با تاختن بر اندیشه، باورها، غرور و هویت ملی مردمان، چیرگی بر آنان را در سر می‌پروراند. مردمانی که باورها و هویت ملی و تاریخی خود را به فراموشی سپارند؛ مردمانی که نیازمند دانش و فن‌آوری کشورهای دیگر باشند؛ شکست‌خوردگان جهان امروزند. پیشینیان ما گذشته‌ای سرافرازانه برای ما به ارمغان نهادند. ما برای فرزندان آینده خود چه دستاوردی داریم و برای شکسته نشدن در جهانِ سخت نامهربان امروز، چه راه‌هایی اندیشیده‌ایم؟ در سال 1258 خورشیدی/ 1879 میلادی، به دنبال کاوش‌های گروه انگلیسی در معبد بزرگ اِسَـگیلَـه (نیایشگاه مَـردوک، خدای بزرگ بابلی) در شهر باستانی بـابِـل در میاندورود (بین‌النهرین) استوانه‌ای از گل پخته بدست باستان‌شناسی کـلدانی به نام «هرمز رسـام» پیدا شد که امروزه در موزه بریتانیا در شهر لندن نگهداری می‌شود.  گرداگرد این استوانه گِـلین را نوشته‌هایی به خط و زبان بابلی نو (اَکَـدی) در برگرفته ، گمان می‌رفت نبشته‌ای از فرمانروایان آشور و بابِـل باشد. اما بررسی‌های بیشتری که پس از گرته‌برداری و آوانویسی و ترجمه آن انجام شد، نشان داد که این نبشته در سال 538 پیش از میلاد به فرمان کورش بزرگ هخامنشی (550-530 پ‌م.) و به هنگام ورود به شهر بابل نویسانده شده است. از زمان نگارش این فرمان تا به امروز (1387) 2548 سال می‌گذرد. در سالهای اخیر، همیشه حرف و حدیثهایی مبنی بر وجود ممنوعیت ها و محدودیت هایی برای حضور در آرامگاه کوروش بزرگ در روز هفت آبان شنیده می شد، اما این نامه مهر تاییدی بود بر تمام آن شایعات.با کمی تامل باید این سووال را پرسید به چه دلیل برگزاری تورهای  گردشگری به مقصد بزرگترین پادشاه تاریخ باشکوه ایران که حتی تاریخدانان بی انصاف یونانی وی را فردی بزرگ و عادل توصیف کرده اند، آن هم در روزی که به شکل غیررسمی به نام وی است، باید ممنوع باشد.؟

آیا نمی شد با مدیریت این موضوع و نقش پررنگ کوروش بزرگ در تاریخ کشورمان، از این روز به عنوان روزی وحدت آفرین برای اقوام مختلف کشور استفاده کرد؟ نمی شد با ایجاد برنامه های مختلف فرهنگی در محل پاسارگاد که از کمترین امکانات رفاهی محروم است، جو و فضای کنونی را به سمت مهر و هم نوع دوستی حرکت داد؟ در حالیکه دشمنان این مرز و بوم درحال ایجاد شکافهای قومیتی هستند، این امکان وجود نداشت و که از این روز به عنوان یک روز تاریخی – ملی استفاده شود؟