میراث فرهنگی برای ملتها مزایای فراوانی دارد

 یکی از مزایای مهم داشتن هویت تاریخی و پیشینه کهن باستانی برای ملتها نوعی غرور و افتخاربین المللی است.برخی کشورها ریشه درتاریخ ندارند به همین سبب از این بابت رنج فراوان می کشند.برخی هم درزیربادتبخترآنچه که دارند  آرام گرفته و خرامیده اند.اما برخی دیگر که شمارشان اندک است داشته های تاریخشان ،به جامعه بشریت ارزش فراوان  داده است.ایران و مصر،چین و عراق و سوریه،ترکیه وایتالیا،یونان و افغانستان ازمعدود سرزمین های تاریخی هستند که جامعه بشری باید دغدغه تخریب تک تک آثارباستانی شان را داشته باشد.

هرچند دغدغه های حفظ هویت تاریخی درایران نسبت به سایر ملل دیگر وجود دارد.امادر تمام شهرهای دنیا که به سرعت پیشرفت می‌کنند بیشترین نگرانی‌ها در نگهداری از هسته‌های تاریخی شهرهاست. یكی این كه سابقه تمدن و هنر در دنیا مورد علاقه و توجه بسیاری از مردم است، خصوصاً ملت هایی كه از حیث تمدن و صنعت جلوتر هستند، بیشتر به این نكته دلبستگی دارند، كه بدانند و بفهمند كه ریشه هریك از مظاهر زندگی از چه زمان بوده، و در كدام محل نشو و نما یافته است. عامل دوم، اهمیت آثار باستانی از نظر جنبه معنوی و وارستگی است. كه روح بشر بر اثر گرفتاری های مادی تشنه آن است، و روز به روز هم بیشتر نیازمندی خود را به تسكین التهاب و هیجان روحی كه بر اثر زندگی سراسر مادی و ماشینی كنونی برای او فراهم گردیده است، احساس می كند، و ذوق زیبا شناسی و زیباپرستی هم بیشتر به این احساس دامن می زند. و از طرف دیگر بناهای تاریخی كه در شهرهای مختلف هستند بهترین عامل زینت و زیبایی همان شهر بوده و در حكم قباله و سند تاریخ آنجا محسوب می شود. آثار باستانی پیشینه تاریخی کشورها محسوب می گردند و این آثار دارای ارزش و اهمیت فراوانی هستند مردم با دیدن آنها به وحدت ارزش های انسانی پی می برند و آثار باستانی را میراثی همگانی می دانند. هر تکه ای از ایران دارای ارزش تاریخی است و تمدنی چند هزارساله است و برای حفظ و نگهداری آن باید تلاش بسیار نمود. خوشبختانه برنامه وسیع ودامنه داری همانند یک جهاد ملی برای حفظ و نگهداری آثار معماری باستانی در کشور در حال انجام می باشد بنابراین شاید بررسی انچه در زمینه نگاهداری ومرمت آثار باستانی در پاره ای کشورهای اروپائی معمول گشته از نظر آگاهی مردم سرزمین ما بی فایده نباشد وتوجه به بهره گیری از تجربیات بیشماری که در این باره بعمل آمده است بتواند ما را در این راه یاری نمایداز آثار باستاني و زيباي كشور خويش نگاهداري كنيم» پاره اي نكات مربوط به بناها ويادگارهاي با ارزش ايراني را مورد بحث قرار داده بود و آرزو كرده بود روزي فرار رسد كه اين آثار آنگونه كه بايد و شايد مورد توجه قرار گيرد و از آنها در برابر سوانح روزگار نگاهداري به عمل آيد. از آن روز تا كنون بهبودي شگرفي در اين زمينه حاصل شده و توجه خاصي نسبت به اين امر معطوف گشته است. مردم باید به نقش میراث فرهنگی در وضعیت فعلی زندگی، اقتصاد، سیاست و فرهنگ خود آشنا شوند و بدانند عدم حفاظت و نگهداری از آثار تاریخی چه تهدیدات سیاسی و اقتصادی در پی خواهد داشت. رمز این پیام در شناخت و یادآوری خاطره تاریخی یک ملت نهفته است، دستاوردهای مادی و معنوی گذشتکان با فراهم آوردن این از گردوغبار تاریخ سر برون می‌آورد و عناصر جاندار آن پویا می شود، و در زندگی امروزه نقشی دیگر می‌پذیرد. میراث فرهنگی هر کشور، که عصاره شخصیت وجودی و هویت فرهنگی، اعتقادی و سیاسی هر ملتی در تاریخ بوده و هر ملتی همان قدر دارای شخصیت هویت و اصالت ریشه و ارزش تاریخی است، که مستنداتی به عنوان میراث فرهنگی از خود ارایه نماید،. مردم با دیدن و شناختن میراث تاریخی و فرهنگی احساس تحسین و هویتی اصیل و استوار می‌نمایند، و از فراز نشیبها و تجربیات تلخ و شیرین گذشتکان درس عبرت می‌گیرند. ایران سرزمینی با پیشینه دیرین و یکی از پنچ کشور دارای تمدن کهن است، و در جای خود میراث‌های کهن و با ارزشمندی را جای داده است، که معرفی، بازسازی، حفاظت و کاربری‌های گوناگون آنها متناسب با زمان می‌تواند در دورهای که بحران هویت یک معضل است و تهاجم فرهنگی سرزمینهای کهن را آماج خود قرار داده است یکی از راهکارهای آشنایی نسلهای امروز و اقدامی در این مورد شناخت آثار تاریخی است.با اینکه از هر بوم و برزن ایران که می گذریم صدها  نشانی از تاریخ، فرهنگ و تمدن را می بینیم. خصوصا معماری منحصر به فرد و خارق العاده بافتهای تاریخی از جمله ویژگیهای بسیاری از شهرهای ایران است. با وجود اینکه از سالیان پیش توجه به این آثار ارزشمند از سوی سازمان ها اهمیت خاصی یافته اما هنوز آنگونه که باید اقدام اساسی برای حفظ، مرمت و معرفی آنها انجام نشده است. میراث فرهنگی  محصول تلاش فکری-هنری هزاران سال تبار انسان است و به عنوان اندوخته‏ای بارور و موزه‏ای ماندگار و زنده، برای انسان تشنه و حریص است، انسانی که اینک بیش از هر زمان دیگر به ارزش و اهمیت آن پی برده و برای حیات خود ناگزیر به حفاظت آن است و زمانی خواهد توانست به رشد و توسعه‏ای موزون، هماهنگ و پایدار دست یابد که با برنامه‏ریزیهای آگاهانه و عالمانه خود در حفظ و نگهداری آن بکوشد