مرد میراثی چه داند قدر مال رستمی جان کند و مجان یافت زال

تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی

از گذشته‌های دور تا به امروز، اقوام ساکن درجای-جای  این سرزمین که صاحب تمدن ، فرهنگ و دستاوردهای ملّی و آیینی،میراث هنری  بوده‌اند، همواره کوشیده‌اند این فرهنگ و تمدن و سیطره ملّی و آیینی را ثبت و ضبط کنند تا برای آیندگان محفوظ بماند تا سندی باشد بر مجد و شُکوهِ این سرزمین و مردمان آن.مردمانی که  همواره دراین پهناورِ ایران همچون هر ملتِ صاحب تمدن دیگر، از دیروزهای بسیار دور تا امروزهای نزدیک بر آن بوده‌اند که فرهنگ و هنر و آیین و شکوهِ گاه آمیخته با مظلومیت‌های سرزمینشان را جاودان و ماندگار بسازند.شواهد می‌گویند و مصادیق تا حدود فراوانی  مُهر تأیید بر ناتوانی ما در صیانت از میراث هنری و ملی گذشتگان حکایت دارد .همانگونه که بارها گفته ایم متاسفانه آسیب‌ها، آفت‌ها و خیانت‌ها و کارنامه رفتار و عملکرد زشت ما دربرابر میراث فرهنگی خودمان  بسیار سنگین و سیاه‌تر از آنست که بتوان در قامت نوشتاری کوتاه همه ابعاد پیچیده‌اش را آسیب‌شناسی کرد. مگر آسیب شناسی چیزی جز مطالعه و بررسی دقیق عوامل زمینه ساز، پدیدآورنده، و یا ثبات بخش بالینی، روانی، روان - تنی، فیزیولوژیکی، بیولوژیکی، تربیتی و فرهنگی آفات و آسیب های موجود در آن زمینه ها است که  باید مطالعات آن با هدف تکمیل و تامین فرایندهای سه گانه شناسائی، تشخیص، پیشگیری و یا درمان صورت  پذیرد و درادامه مسیر برآیند آن پیشنهاد راه حل های مناسب برای دفع و یا رفع آفات و آسیب ها  باشد؟

ما درکدام سه راهی این جاده ویرانی میراث فرهنگی گیر کرده ایم ؟الف. تشخیص و شناسایی عوامل تخریب وسرقت ها؟ب-پیشگیری ها؟ پ  -درمان؟

واقعآ در تشخیص و شناسایی عوامل این تخریب ها عاجزیم مگر عامل این تخریب ها کسی جز من و شماست؟ تا زمانی که خودمان عامل این تخریب ها هستیم پیشگیری چه مفهومی دارد؟وقتی خودمان عامل تخریب هستیم ، میلی ، رغبتی ، تلاشی ، کوششی  و اراده ای در وجودمان برای توقف  آن ها نیست می توان پیشگیری را معنا کرد؟ وقتی در میان بی تفاوتی ها و بی طرفی های ما،اصحاب غارتگر ،این شکارچیان غنیمت‌  و غنایم فرهنگی  به هیچ مانعی در کمین نشسته‌اند موفق می شوند دستآوردهای ملی  اعم از میراث هنری  از مادی تا معنوی  دراین آوردگاه ،را  قاپیده  و بربایند؛ چرا این گروه غنیمت­جو و غنائم‌اندوز در صحنه منازعات و مشاجرات و تخاصمات  با میراث هنری  مردم این سرزمین ،هماره انبان طمع و ولع خود را از غنائم و دستاوردهای زحمات و تلفات و هزینه دیگران پر کرده  و کارنامه­شان  را روز به روزاز همه سیاه تر می کنند و ما همچنان در سکوت فرو مانده ایم؟   تا آن هنگام که میراث شبش   به روی ما روز بود پیروز بود.