از این تخریب ها قلبها هم سنگ شده اند

میراث فرهنگی به زهر کینه آلوده است

سالهاست که کشتگاه سرزمین ما خشک مانده و همه تدبیر ها برای نجات آن بی سود و ثمر،وای بر این میراث که به زهر کینه آلوده است.سالهاست که دشمن از درون و بیرون پیکره فرهنگ و تاریخ،میراث و مواریث کهن ما را می کوبد  و می کوباند، می تازد و برآن می تازاند،تا فردا که نام و نشانمان را پرسیدند هیچ ندانیم. در کوره راه پر خم این دشت که برای مان دگر نا آشنا و نام نا آشنا شده است.در پهنه ای چنین سرزمینی که خیل سپاه بی شماردرنبرد با میراث سترگ و یگانه،ویگانه میراث بی بدیل انسان، همه به ستیزبرخاسته و خواسته اند تا اینگونه به گل و لای حادثات فرو و فرود مانده و درمانده شود.دربسترگسترده جای ،پای قدمهای رفته را،گام های آهسته و خسته را، بر معبری بسته وبرراهش سنگواره ها ، بر خوان صد طلسم و مکان هزار رمز  که با این کینه توزی ها و نامهرورزی ها گویی  زمان ز گردش خود بازمانده است.واینک از گرد آر هر اثر که به کنجی چون گنجی  نهفته است ،تا شایید بیدارکند ازخواب گران ،خفته ای و خفتگانی را،که هرشئی و اثریاقوت حیاتند.ااز سنگنگاره های ساسانی تا هخامنشی،از نقوش پارتی تا  اشکان ها،از طاق بستان تا کوه بیستون روزگاری که  همه جا، و همانجاها،حتی قلب سنگ هم برایش صبورانه می تپید و امروزاز زهر کینه ها و عداوت دیرین (ها) در رنج مانده است. چرا که قلبها هم سنگ شده اند.

روستای ویرانباغ و قبر حضرت جرجیس