از فردا سرزمین های فاقد میراث از نقشه های جغرافیایی حذف خواهند شد.

تا امروزملت هایی زنده مانده اند که ریشه های فرهنگی شان عمیق تر بوده است.

همانگونه که تاریخ آینه تمام نمای رویدادهای پیشین در طول حیات بشر است داده های تاریخی و مانده ها و پس مانده های آن هم به منزله رهنمودی ارزشمند برای نیل به اهداف مقدسی بشمارمیروند که مورخان و باستان شناسان و بسیاری از علمای علوم قدیمه سالیان سال در جستجو و تکاپو آنها هستند.ازآنجا که تاریخ هرملت با توجه به فرهنگ و خصوصیات نژادی-دینی و....بیانگر ارزش های هنری ،دینی،اخلاقی،فرهنگی و اجتماعی آنها است  به تبع آن این تفاوت ها را درخود وبا خود دارد.اما جوامع برخوردار از میراث ریشه ها به دلیل وسعت و قدمت و غنای تاریخی فراوان با کشورهای دارای میراث کمتر و در وسعت کوچکتر نیز متفاوت است.اصلآ تاریخ ، داده ها ، ماده و پس مانده های برجای مانده تاریخی نشان داده اند ملت هایی زنده مانده اند که ریشه های فرهنگی شان عمیق تر و دانش و معنویتشان پربارتر بوده است. به همین دلیل است وقتی سخن از سرزمین های تاریخی می شود همه ذهن و توجه اقوام و ملتها به سوی سرزمین های تاریخی ایران و مصر،چین و یونان سوق داده می شوند.سرزمین ها و ملتهایی که هرگز نخواهند مرد و تا ابد در دل تاریخ ماندگار خواهند بود.این داده ها حتی درپژوهش های باستان شناختی هرکشوری به میزان فراخور حال و روز خود اهمیت دارند. به عنوان نمونه،قبور کشف شده در این سرزمین ها بهترین راه شناخت اعتقادات مذهبی و رفتارهای یک جامعه باستانی بوده و عینی ترین و ملموس ترین تجلی تفکرات دینی و عملکردهای اعتقادی مردمان آن سرزمین است. اصلا تا چند دهه پیش سرزمین های صاحب میراث و تمدن میراثشان ، هویت و شناسنامه،برگه ورود و خروج(عبور و مرور(گذرنامه) شان بود. برای هر ملت دارای میراث سترگ و بزرگ ، به احترام نقش شان در شکل گیری تمدن های دنیای باستان   احترام و تکریم درخورسزاوارصورت می گرفت.چرا که به آنها  به عنوان پایه گذارات تمدن و فرهنگ وسازندگان هویت فرهنگی نگاه می شد. در حقیقت پویایی و بقای فرهنگی در آینده، نیازمند پیوستگی میان دیروز و امروز و فردای آنهاست.همانگونه که ازآغاز هزاره سوم و عصر ارتباطات و جهانی شدن، وجه تمایز ملت‌ها از یکدیگر هویت فرهنگی شده است یعنی هویت شکل یافته، نشان از ریشه در میراث فرهنگی دارد. از این‌رو، حفظ میراث فرهنگی برای همه ملت ها، پشتوانه حیات فرهنگی  است که نمی توان منکر ارزش و اعتباری آنها درهزاره های فراروی شد.میراث روح و حیات ،پودمان و بودمان ،دوام و بقاء و رقاء ملتها می باشد.لذا اگر میراث فرهنگی  ملتها از بین برود ملتها و دولتها سقوط خواهند کرد از درون تهی خواهند شد و از هم خواهند پاشید از نقشه های جغرافیایی جهان حذف می گردند.بدون میراث فرهنگی در آینده، تمدن ها منجمد و سرد و بی روح شده و از بین می روند. ملتها و ملیتها هویت خود را گم می کنند.ابه این سبب مروزه توجه به میراث فرهنگی و بنیه ی هنری ملتها در دنیا مورد علاقه و توجه بسیاری از مردم است، خصوصاً ملت هایی كه از حیث تمدن و صنعت جلوتر هستند، بیشتر به این نكته دلبستگی دارند، كه بدانند و بفهمند كه ریشه هریك از مظاهر زندگی از چه زمان بوده، و در كدام محل نشو و نما یافته است.حفاظت از میراث فرهنگی در عصر حاضر که دوران اسارت در حلقه ی زندگی ماشینی  است، یک ضرورت حیاتی است.انجام چنین کاری منافع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بسیار زیادی دارد که به عنوان عاملی مؤثر نقش خود را در ایجاد و برقراری توسعه پایدار ایفا می‏کند. بدین‏سان می‏توان تا حد ممکن از وارد آوردن آسیب به جاذبه‏های میراث فرهنگی وحتی طبیعی جلوگیری کرد.تاکنون حفاظت از میراث فرهنگی و طبیعی بیشتر به عهده کشورهایی بوده که چنین ثروتهایی را در اختیار داشته‏اند، ولی پس از تصویب مقاوله‏نامه‏ای با عنوان میراث جهانی، شامل ثروتهای فرهنگی و طبیعی که از مرزهای سیاسی و جغرافیایی فراتر رفته و ارزش جهانی کسب کرده‏اند، به جوامع بین‏المللی این امکان داده شده است تا در حفظ عناصر آن همکاری کنند.میراث فرهنگی که هدیه ی نیاکان  با بهره گیری به عنوان اندوخته‏ای بارور و موزه‏ای ماندگار و زنده برای انسان های تشنه و حریص است، انسان مصرف‏کننده، سازنده و مخربی که سالهای متمادی همزیست با آن است لیکن به اهمیت و اعتبارجهانی اش پی نبرده است، اینک بیش از هر زمان دیگر لازم است که به ارزش و اهمیت آن پی برده و برای حیات خود ناگزیر به حفاظت از آن مبادرت کند.انسان فردا زمانی خواهد توانست به رشد و توسعه ه‏ای موزون، هماهنگ و پایدار دست یابد که نسل امرور با برنامه‏ ریزیهای آگاهانه و عالمانه خود در حفظ و نگهداری آن بکوشدبا وجود اینکه کم و بیش ، پاسداری از میراث فرهنگی برخلاف گذشته ،وجه ی جهانی یافته و نهادهای وابسته با تشكل ستادهایی برای بازیابی و نگهداری ازآنها می كوشند ولی شكی نیست كه امروزه ملت ها و اقوام برای گفتگو و هم اندیشی بیشتر نیازمند شناخت یكدیگر و از فردا میراث فرهنگی و یادمان های تاریخی از مهم ترین ابزارهای این گفتگو ها خواهند بود. نسل فردا از هر دریچه كه به فرهنگ مردم در هر كجای دنیا باشد، بنگرد یك پیام كاملاً شفاف را از دل تاریخ بر كتیبه زمانه حك شده می بیند و آن این است: آینده از آن ملتی است كه گذشته خود را می شناسدوبشناسد وبماند تا  بشناساند.چرا که فردا دیگر حفظ میراث فرهنگی ،حفظ حیات فرهنگی کشورها  خواهد بود.باید اعتراف کرد تا امروز ملتهایی زنده مانده اند که ریشه های فرهنگی شان عمیق تر بوده است و از فردا سرزمین های فاقد میراث از نقشه های جغرافیایی حذف خواهند شد.پس قدر دان این کم مانده ها،جامانده ها(از تخریب و ویرانی)  باشیم.

"تورج رهبرگنجه"