اگر سکان باستان شناسی کشور(میراث فرهنگی) دراختیار باستان شناسان ایرانی باشد.

بشردر رهگذر حیات طولانی و دور و دراز خود بر روی زمین در طول هزاران سال آثار و بقایایی از خود به صور و اشکال مختلف از انواع ملزومات و مصنوعات  باقی نهاد که هریک از این آثار و اشیا در بعد زمانی و موقعیت مکانی نمایشگر بازتاب وضعیت و کیفیت زندگی او می باشد.در دنیای باستان شناختی هریک از این آثار از خرد تا کلان،از زیگورات چغازنبیل تا سنجاقک های کشف شده در میان ظروف مفرغی لرستان،از جام مارلیک و کلاردشت تا زیویه و حسنلو و....از دیوار شکسته تا سفال در هم ریخته تا کوزه های با لب واریخته،وقایع و رویداد هایی را بیان می گنند.وبه زبان حال خود بیانگر حال و احوال گذشتگان و هویت و خصوصیات خود و دورانهای شکل یافته هستند.از این سبب تفحص و تجسس در آثار گذشتگان همواره مورد نظر بوده و روایات و شواهد،اسناد و داده ها،اهمیت توجه انسان به داده های مذکور را از هر جنس و به هرمیزان و اندازه تائید می کند.اوضاع و شرایط خاص جهان امروزاهمیت و اعتبار روزافزون و فراوانی به فعالیتهای باستان شناسی بخشیده و منجر به این شده است که دانش مذکورجایگاه خاصی رادرجوامع علمی برای خود دست و پا کرده و کشورهای مختلف جهت دستیابی به اثار شاخص باستانی معرفی آن به جهان جذب توریسم و وضعیت بهتر اقتصادی سرمایه گذاری زیادی درزمینه های مطالعات و فعالیت های باستان شناسی انجام دهند.دانشی که پاسخهای روشنی به مسایل پیچیدة  و مورد نیاز آدمی  می دهد.داده هایش عزت افرین و روشنگر و هویت بخش بوده و در همه حال قادر به شرح و تفسیر اشیای به دست آمده از درون خاک و تحلیل رخداد ها هستند.با بهره گیری از این دانش ، رفتارهایی که با قالب شکل ظاهری آن اشیا نسبت دارد قابل بازیابی و شناسایی است . گونه شناسیِ اشیای باستانی و گروهبندی آنها از نظر شکل ، جنس ، ساختار و عملکرد، به شناخت مجموعه های مشخصی می انجامد که از لحاظ زمانی به یکدیگر وابسته اند. و این ، معرّف خوبی برای شناخت زمانی ـ مکانی فرهنگهای بشری و به گونه ای، مردم شناسی و قوم شناسی است .این علم با آن که در نظر اول، به داده های باستانی حاصل از زمین کاوی های متعلق به اعصار و قرون گذشته اعم از ماقبل تاریخی و قبل از تاریخ (Prehistorical) هویت می بخشد، همچون شاخه های دیگر علمی، علوم وابسته ای در خود ( (Protohistoryدارد که گذشته از جاافتادن در مقوله باستان شناسی، به خودی خود نیز حائز اهمیت اند. ازجملة این علوم دخیل باید از معماری و هنر، زمین شناسی، و نیز از مؤلفه هایی چون فرهنگ ها و مکان های باستانی، اقوام اولیه، نمادها و عناصر مورد پرستش اقوام آن روزگاران، ایزدان اساطیری، و...، نام برد.محدوده زمانی آن هم ، از میلیون ها سال پیش تا سده ها و دهه های اخیر است. در زودهنگام ترین مقطع آن، از اعصار یخ، پیدایش نخستین نشانه های حیات و یا از تحول (دگرگشت) نوع انسان (انسان میمون نما) در افریقا سخن به میان می آید؛ و در دیرهنگام ترین بخش آن، درباره پیدایش فرهنگ و مدنیت در امریکای جنوبی توضیح داده می شود.با این همه گفتار در ایران ،باستان شناسي(باستان شناسی دولتی باید گفت) به دليل محدوديتهايي که دستگاه بوروکراتيک بدان تحميل کرده و فقر مدیریت های چالش برانگیز و تبدیل آن به میدان تاخت و تاز سیاسیون جا مانده از مناصب مهم دولتی،راهبردهاي تئوريک کمتري داشته ودارد .اين وجه از باستان شناسي دولتي در مقابل باستان شناسي علمي دنیاقرار گرفته و به سبب پشتيباني هاي هر چه بيشتر سياسي و مالي دولتي جايگاه علمي آن تنگتر شده است. با این حال  تحليل و نقد ساختار باستان شناسي ايران در کليت خودنشان می دهد  که فعاليتهاي قابل توجهي از طرف برخي باستان شناسان ايراني به تحقق پيوسته که اهميت جهاني داشته است. با این حال جامعه علمی باستان شناسی به دلیل دور بودن و ماندن از باستان شناسی جهان امروز،آنگونه که شایسته جایگاه آن است موفق نشده  تا با انجام تحقيقات خود در ساختار موجود، اهدافي وراي آن را نيز دنبال کنند و بدين ترتيب به نتايج علمي شايسته اي دست نیافته است.جامعه علمی باستان شناسی کشور در اصل قربانی سیاست در کشور است .ایران هنوز زمانی بهشت باستان شناسان است که سکان باستان شناسی کشور(میراث فرهنگی) دراختیار آنها باشد.