هر اثر تاریخی منشاء و منبع شعور تاریخی است

اگر بگویم همه انسانها ذاتآ باستان شناس هستند به گزاف سخن نرانده ایم چرا که انسان از زمان ظهور برکره خاکی  همواره دوست داشته است بداند که جهان چگونه حاصل شده و تبار آدمی ازخود چه باقی نهاده است. انسان‌ها ذاتاً باستان شناس هستند  چون  نسبت به شناخت خاستگاه هر چیزی تمایل دارند. بنابراین با توجه به اینکه آثار تاریخی هویت و اصالت یک ملت هستند باید در راستای حفظ و حراست از این آثار توجه ویژه و خاصی انجام شود.از هزاره های کهن حضور تاریخی انسان در جهان چونان «وجودی» تاریخی شده و تاریخمند، فرهنگ‌پذیر و فرهنگ‌ساز،مطرح بوده است.انسان وقتی ذاتآ باستان شناس است لذا ذاتآ میراث و فرهنگ ریشه های خود را دوست دارد و به آن عشق می ورزد.مواظب باشیم که با نابودی آنها جامعه را از درون تهی نکنیم زیرا فرهنگ‌ها و جامعه‌ها نیز ‌مانند انسان وقتی کر و کور و لال می‌شوند و عقلانیت را نیز از کف می‌دهند، واقعیت را نمی‌بینند؛ چون در چنین جامعه ای نه چشمی برای دیدن است و نه گوشی برای شنیدن و نه دهانی و زبانی برای گفتن. در زندگی ما آدمیان به‌طور اخص و حیات جامعه‌ها و فرهنگ‌ها به‌طور اعم، هیچ شکستی تأسف‌بارتر و هیچ فاجعه‌ای خسارت بار‌تر از این نیست که رهی را آنچنان کژ رفته و پیموده باشیم که دیگر توانایی شنیدن و دیدن و گفتن را از یاد برده باشیم و وقتی چنین شد راه تعقل و تفکر به روی ما مسدود می‌شود. در قرآن شریف این آیه هشدار سنگینی به همه انسان‌ها، به همه جامعه‌ها و فرهنگ‌ها و به همه نسل‌ها در همه دوره‌هاست که «صمٌ بکمٌ عمی فهم لا یرجعون».