صدا سر داده غمگین مام میراث

وقتی ببینی مردم جامعه ای (البته عده ای)ندانند چی دارند و آنچه دارند به درد چه می خورد خودت را هم بکشی،بزنی، به قول قدیمی ها توفیری ندارد.برو  آسمان بیا زمین،داد بزن ،بنویس ،ننویس،فایده ندارد که ندارد.این جماعت نه گوش دارند و نه هوش و حواس،این جماعت نه هنگ (وقار) و شخصیت) دارند و نه فر (شکوه و بزرگی)اصلآ اگر بگویم میراث فرهنگی در دام و چنگال بی فرهنگی عده ای بی فر  هنگ افتاده و گیر کرده باور می کنی؟ درسته که در قرن حاضر انواع بیماری های عجیب و غریبی ظهور کرده است که لاعلاج هستند. آخر روی دیوار و بدنه آثار تاریخی نوشتن چه نوع بیماری است؟آیا وندالی بیماری روحی نیست.؟این هم دردی است که برخی دارند به هر بنایی می رسند به هر نقش برجسته ای می رسند.به هر پل تاریخی که می رسند با هر چیز تاریخی که روبرو می شوند خنجر از رو می کشند و خراش می دهند.این ها هم عاشقان درد و مرگند ظاهرآ اینها  در زندگی دنبال مرهم نیستند .این جماعت را درد بی‌درمان‌شان را مرگ درمان می‌کند.

+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۶ساعت 16:5  توسط وارنا  |