*ملتهای بدون میراث فرهنگی درآینده از نظر اقتصادی و فرهنگی از درون متلاشی خواهند شد

نگاه و تصور به بناهای تاریخی به عنوان یک بنگاه اقتصادی علی رغم نقش مؤثری که در فرآیند توسعه اقتصادی کشور دارند نگاه مطلوب ودرخور شانی نیست. بناها و آثارتاریخی ارزش اقتصادی فراتر از چاه های نفت و گاز دارند که برخلاف سایر فعالیت های بنگاهی و تولیدات اقتصادی دیگر،تمام نا شدنی هستند. و از این سبب ثبت جهانی  و یا داخلی(ملی)یک اثر تاریخی کمک فراوانی به اقتصاد و درآمدزایی می کند. سه بخش میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هرچند سه وصله ناجور و نامتجانسی هستند که بهم گره زشتی را تشکیل داده اند با این حال هریک در جایگاه خود اهمیت دارند و میراث فرهنگی که باعث افتخار و سربلندی تمدن ایران زمین است حیات خود را مرهون این آثار و اشیای تاریخی می باشد.میراث فرهنگی مجموعه آثار باقی مانده از گذشتگان هستندکه نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ بوده  و با شناسایی آن زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی او میسر می گردد و از این طریق زمینه های عبرت برای انسان فراهم می آید. بر این مبنا در ماده دوم این قانون هدف سازمان میراث فرهنگی، «عبارت از حرکت فرهنگی انسان و بقا و رقاء هویت و شخصیت فرهنگی جامعه» شناخته شده است. هرچند امروزه میراث ملتها اعم از میراث طبیعی-تاریخی و فرهنگی موجب ظهور غول عظیم صنعت جهانگردی در دنیا شده اند اما تا مدتی قبل مشاهده می شود که در قوانین ملی، اعتبار میراث فرهنگی از ابعاد تاریخی و هویتی آن سرچشمه می گرفته و کوچک ترین وابستگی به گردشگری یا هر مقوله اقتصادی دیگر در ان مد نظر نبوده است.اما واقعیت (اهمیت آثارتاریخی و میراث فرهنگی)امروزه چیز دیگری را نشان می دهدو آن اینکه  ملتها در آینده خیلی زود،بدون میراث فرهنگی و بدون اتکا به هویت و تاریخ گذشته خود از نظر اقتصادی و فرهنگی از درون متلاشی خواهند شد.