فواید اطلاع از تاریخ و داشتن سواد تاریخی،

 اطلاع از تاریخ و داشتن سواد تاریخی، مثل دژی محکم، در برابر دشمنی بیگانگان ،شاکله و هیبت میراث و فرهنگ غنی ما را محافظت می‌کند.

سرزمین تاریخی ایران مهد تمدن و نگین تاریخ بشر، از حیث اعتبار تاریخی و تعدد مواریث در میان ملل جهان بی همتا است.چرا که هرگوشه از این دیار اثری باشکوه نشان از حضور تمدنی بزرگ و یا بقعه ای شریف را در خود دارد.ایرانزمین کلکسیون هنر تمام تاریخ بشریت است درکنار آن بافت های تاریخی با ترکیبات کهن و به یادگار مانده مربوط به هردوره و عصری، ارزش تاریخی و جایگاه هویتی مارا برای مردم دنیا که درکسوت توریسم و ایرانگردی به سرزمین ایران را معرفی می نماید.تعریفی که اینک با از دست دادن هویت و ارزش و اعتبار ویژه خود علی رغم همه حساسیت ها از معنا و مفهوم افتاده است.امروزه درکشورما داشتن بافت های قدیمی جدی گرفته نمی شود.اهمیت مدارس تاریخی و کاروانسراهای گذشته از بین رفته است این غبار خاموشی و فراموشی میراث فرهنگی را چنان در خود استتار نموده که رنج نامه و دردنامه ای برای مردم میراثدوست شده است.سالیان سال است که گوش شنوایی نیست تا این رنج نامه بخواند و بداند.خواب آلودگی چشمان غفلت زده نسل حاضر مانند نسل های بی تفاوت گذشته آثار رنج باری برمیراث فرهنگی  وارد ساخته است.و حال و فضای بکری که برای غارت آثار از دل اتلال تاریخی و یا سرقت درموزه ها و مکان های باستانی فراهم شده است حاصل این غفلت زدگی هاست.امروزه برای ملتها میراث فرهنگی به عنوان یک پدیده اجتماعی جنبه جبری و تحمیلی بر محیط اجتماعی و زندگی انسان‌ها دارد. میراث فرهنگی جزئی از زندگی روزمره انسان‌هاست، به طوری که از آن می‌توان یک عامل هویت‌بخشی نام می‌برند.گرچه پاسداری از میراث فرهنگی وجه های جهانی یافته و نهادهای وابسته با تشكل ستادهایی برای بازیابی و نگهداری ازآنها می كوشند ولی شكی نیست كه امروزه ملت ها و اقوام برای گفتگو و هم اندیشی بیشتر نیازمند شناخت یكدیگر و از این رو میراث فرهنگی و یادمان های تاریخی از مهم ترین ابزارهای این گفتگو است. میراث تمدن هر دیار، درحكم دریچه هایی است، كه به سوی روحیات و خلق خوی و آداب و رسوم ساكنین باز می شود. شناختن و شناساندن آثار تمدن چهرهای تابناك هر نقطه به حكم وظیفه بر همگان واجب است. از هر دریچه كه به فرهنگ مردم در هر كجای دنیا باشد، بنگریم، یك پیام كاملاً شفاف را از دل تاریخ بر كتیبه زمانه حك شده می بینیم: آینده از آن ملتی است كه گذشته خود را می شناسد. میراث فرهنگی هر كشور، كه عصاره شخصیت وجودی و هویت فرهنگی، اعتقادی و سیاسی هر ملتی در تاریخ بوده و هر ملتی همان قدر دارای شخصیت هویت و اصالت ریشه و ارزش تاریخی است كه مستنداتی به عنوان میراث فرهنگی از خود ارایه نماید،حفظ آن اولین اقدامی است كه در مورد آثار و اشیاء و صیانت از ریشه های تاریخ  این سرزمین ریشه ها لازم است،آثار تاریخی  به‌جای‌مانده و میراث اعصار و آثار ،اعم از مدنی و معنوی، هرکدام آیت ونشان ردپا  اشارتی هستند که ما را بامفاهیم  تاریخ بلندآشنا می سازند پیامی برای همه‌ی نسل‌هااست برای فرزندانی که در درون میراث افعال و اعمال و کرده‌های نیاکان و پدران خود به‌طور مقدر زاده می‌شوند. میراث فرهنگی همیشه مهم‌ترین مؤلفه، مقوم، منبع و مرجع آگاهی تاریخی و فهم ما از نحوه‌ی بودن و حضور تاریخی انسان در جهان بوده و هست و خواهد بود. فرهنگ‌ها، دوره‌ها، قومیت‌ها، ملت‌ها، قاره‌های مدنی و معنوی را با همین میراث و عیار می‌توان محک زد، شناخت و فهمید.میراث ریشه در تاریخ، فرهنگ و مواریث مدنی و معنوی و ارزش‌های خویش داردوبا تخریب هراثرباستانی،تاریخ سرزمین ما مفاهیم خود را از دست می دهند.زیرا این آثار مادی و معنوی به جامانده از گذشته همان میراث فرهنگی بر هویت فرهنگی یک جامعه دلالت دارد و از آن جهت قابل توجه است که در شناخت زندگی گذشتگان جامعه مامفید و مؤثر است و برای مطالعه و نیز بازشناسی آثار مادی تمدن‌ها و سیر تشکیل و تکامل آنها سندی باارزش به‌شمار می‌آید.برای هر ملت، شناخت گذشته برای ساختن آینده‌ای بر پایه هویت فرهنگی خویش اهمیت می‌یابد. در حقیقت پویایی و بقای فرهنگی در آینده، نیازمند پیوستگی میان دیروز و امروز و فردای ملت‌هاست.مردم باید باورکنند با از دست دادن هریک از این مواریث فرهنگی در برابر چالش‌ها ،ابزارهای لازم رویارویی را نخواهند داشت. ودر هر نبرد فرهنگی به هر میزان و وسعت ،میدان را به حریفان واگذار می کند این یعنی امکان حیات  تاریخی  خود را از دست می دهد. درد آور است که بگویم  تخریب تاریخی در نتیجه عدم آگاهی تاریخی و اطلاعات لازم و کافی به وجود می‌آید.مردمی که ریشه درتاریخ کهن دارند نیازمند آگاهی های تاریخی بیشتری است.بنابراین با توجه به اینکه آثار تاریخی هویت و اصالت یک ملت هستند باید در راستای حفظ و حراست از این آثار توجه ویژه و خاصی انجام شود. رشد آگاهی عمومی در زمینه تاریخ شناختی،بر طبق مطالعات یونسکو مهمترین عامل حفاظت از میراث فرهنگی و آثار تاریخی  است، هر قدر این آگاهی و اطلاع رسانی عمومی قوی تر باشد حفاظت از آثار تاریخی کشور بیشتر می شود.مردم زمانی که بدانند از چه چیزی مراقبت می کنند و چه نقش مهمی در هویت شناسی او و تبارش دارد بهتر به دفاع از آن همت می گمارد.برای این کاردرکشورنیاز به برافراشتن پرچم سواد آموزی تاریخی داریم.متاسفانه مشاهده شده است که سطح دانش وآگاهی برخی ازگردشگران خارجی درباره برخی از مکان های مهم باستانی ایران از شهروند های ایرانی بیشتر است و این زنگ خطری است که می تواند هویت تاریخی و فرهنگی ما را به چالش بکشاند.فرهنگ و تمدن اساس و پایه و از ارکان مهم هرکشوری هستند نمادی از ارزش ها و مآثر هنری و فرهنگی بشمار می روند.جامعه برخوردار از فرهنگ غنی،بیسوادی تاریخی را تحمل نمی کند.اطلاع از تاریخ و داشتن سواد تاریخی، مثل دژی محکم، در برابر دشمنی بیگانگان شاکله و هیبت میراث و فرهنگ غنی ما را محافظت می‌کند.سواد تاریخی موجب می شود دگربار به گرداب قرارداد های ننگینی چون،پیمان آخال سال 1881 میلادی بین ایران و روسیه. فجایعی مثل ترکمن چای ، گلستان و... گرفتار نگردیم.