نسلهایمان و آیندگان را از گنجینه های تاریخی محروم نسازیم.

بی شک دربدو ورود به موزه های بزرگ دنیا و دیدن آثار تاریخی , بدجوری احساس دلتنگی می کنیم.لعن و نفرین می فرستیم به آنها که مانع از خروج این اشیا از سرزمین مادری شان نشدند.به آنها که این اجناس را فروخته اند.آرزوی شکستن دستهایی را می کنیم که برای دریافت چندصد دلار این آثار تاریخی , را حراج کرده اند.محبوبترین و معروفترین موزه های جهان حرمت و برکتش از میراث سرزمین ماست.اعتبار و هویتشان از گنجینه , های تاریخی مان است.از بی بهره بودن هموطنان تان از دیدن این آثار در داخل ایران،اشک در چشمانت جاری می شود.دوست داری دستت به شاهان قاجار خصوصآ ناصرالدین شاه و مظفرالدین برسد و تکه تکه اش کنی ،زیرا بیشتر این گنجینه , هایی که در لوور و....می بینی ،در زمان این دوسلطان کژفهم از کشور خارج شده است.

 وقتی به موزه های لوور و آرمیتاژ،بریتیش مزیوم لندن و شیکاگو و....می روی تازه قدر آثار تاریخی کشور را بیشتر می دانی.تازه دردت تازه تر می شود که چرا همین داشته های باقی مانده را صیانت نمی کنیم. وقتی سرستونهای تخت جمشید،اسب دو سر و یا بز بالدار در لوور را می بینی ناخود آگاه بغضت می ترکد.اشکها به تو اجازه نمی دهند تا آنها را به خوبی ببینی.