ساختمان سینگر تهران پشت تخریب ها سنگر گرفته است

میراث فرهنگی را بیشترمسولان یک ویروس یا ابولا می دانند.ابولایی که امروزه ابولای بدتر از خودش در آن لانه کرده وضعیت میراث را بغرنج نموده است.از این روی تخریب بناهای تاریخی در سطح کشور و به خصوص در تهران که هر بار نیز با یک (بی)دلیل و (بی)منطق انجام می‌شود، اقدامی‌ است که بهتر است بگوییم یک ابولای بدخیمی  برجان میراث و شاخ و شاخه، ریرساخت و ریرشاخه های میراث فرهنگی  افتاده  و برآن چنگ انداخته است. درلابلای ده ها خانه های تاریخی که در قلب سرزمین ایران روی فرو می ریزند خانه سینگر هم داستان تلخ دیگری دارد.این اثر که در خیابان سعدی بعد از چهار راه مخبرالدوله پلاک 150 قراردارد بیست و چهار آبان سال 1385 با شماره 16254 درفهرست میراث ملی ثبت شده است اما  تسلیم واژه مرگبار تخریب شد.این بنای دوره پهلوی ومعماری بنا اقتباسی از سبک‌های رایج معماری ان روز در اروپا بود که نمونه‌ای نئوکلاسیک برگرفته از معماری کلاسیک قرئن شانزده اروپا است. بنابر اظهار نظر برخی از صاحب‌نظران، معماری نیکلای مارکوف روسی بوده است. کسی که دانشسرای عالی بهارستان و مدرسه‌ی البرز را ساخته است.سینگر نام شرکت سازنده چرخ خیاطی امریکایی بود و نام ساختمان به دلیل استقرار شرکت سینگر درتهران می باشد. همانگونه که گفتیم این ساختمان در خیابان سعدی قرار گرفته و پس از انقلاب به صورت بنایی متروکه درآمد تا این‌که اوایل دهه 60 به مالکان خصوصی واگذار و به دفتر و انبار تبدیل شد. بنایی که به ظاهر از تزیینات معمول آثار تاریخی بهره‌ای نبرده است اما در بنای آن از سنگ تراورتن استفاده شده؛ نمایی که یادآور کلیسای مریم مقدس و سنت استپانوس است. و آجر و خشت که از اصیل‌ترین مصالح ایرانی هستند در ساخت آن به کار رفته است. طرح ساختمان سینگر، توسط "نیکلای مارکوف" روسی که دانش‌سرای عالی بهارستان و دبیرستان البرز را طراحی کرده بود، ریخته شد.