تخریب آثار تاریخی یعنی ،خیانت ،جنایت ،تاراج و تجاوز

باور داشته باشیم تخریب میراث فرهنگی ،شکستن ستون فقرات وحدت ملی و خیانت به کشوراست.

توجه و عزم جدی ملتها برای پاسداشت میراث مادی و معنوی ،نشانگر اقبال عمومی،رشد آگاهی و توجه آنها به اهمیت و ارزش جهانی آثار و مواریث است.ارزش جهانی-ملی آثارتاریخی برای همه ملتها قابل فهم است ،زیرا میراث فرهنگی عامل مهم حفظ و بقا تنوع فرهنگی،دردرک و شناخت جامعه انسانی در برقرار کردن ارتباطات میان فرهنگی بوده و به احترام دوطرفه به شیوه زندگی دیگران کمک شایان می کند میراث فرهنگی در هردو قالب ملموس (مانند بناهای تاریخی و..)و ناملموس(مانند زبان و گویش ها، سنتها و..) خوداین ویژگی ممتاز در بسترسازی گفتگوهای مدنیت راداشته وعلی رغم جذابیت ها،در عین حال شکننده و آسیب پذیر هم هستند.ملتها تخریب آثار تاریخی را خیانت،جنایت،تاراج و تجاوز به هویت خود می دانند.میراثداران کشور طی چند دهه اخیر سابقه درخشانی از خود در حفظ میراث فرهنگی اعم از مادی و معنوی به جای نگذاشته اند.میراث کشور بعد از حمله مغولان،پراضطراب ترین ،دلهره آورترین،وحشتناک ترین و خیانت بار ترین لحظات تاریخ را در دو دوره ریاست جمهوری گذشته با حضور بقایی و مشایی ،دید و تاوان این ویرانی ها را خصوصآ در این چهاردهه اخیر،نسلهای بعد باید ما خواهند پرداخت و همه ما را مورد نکوهش قرار می دهند.هرچند چهار دهه در ترازوی عمر کوتاه بشری ما زمان اندکی نیست. عمر یک نسل را فراپوشانده است.حقیقت این است  کارنامه سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در چهار دهه جامعه پساانقلاب میهن ما نه تنها درخشان و مقبول و موفق نبوده است که دهه به دهه از هنگام تاسیسش تیره تر و مردودتر و مطرودتر نیز شده است.با وزارت شدن این سازمان نحیف و بیمار با نفوذ سیاستمتداران در انتصاب پست های کلیدی آن،تبدیل  بخش های مهم پژوهشی به نهاد اداری صرف،خاموشی سایت های اداری ،انتظار مردم جامعه میراثدوست برای حیات دوباره بخشیدن به میراث فرهنگی برآورده نخواهد شد.