حفظ میراث فرهنگی به مثابه حفظ هویت ملی کشور است

حفظ میراث فرهنگی به مثابه حفظ هویت ملی کشور است.هویت ملّی و فرهنگی هر ملّتی، مجموعه‏ی عناصر تشکیل‏ دهنده‏ ی حیات بر دوام اجتماعی و تاریخی آن است که در پهنه‏ی جغرافیایی خاص (-بوم،میهن) شکل گرفته و میدان‏ کارکردهای اجتماعی انبوه افراد و آحاد (ملّت) را بر بنیاد کارایی‏ نیازهای انطباق،همبستگی و هم‏سویی و مقبولیت ارزشی زیست‏ تاریخی جامعه تداوم می‏دهد.پذیرش هویت در فرآیند زمان دارای جنبه ‏های معنوی و مادی‏ست، و فزون بر خردمندی و هنر انسانی، وجود اماکن‏ باستانی، تاریخی، نظام زیست مشترک در هماهنگی با طبیعت‏ (بافت‏های روستایی و شهری) فضای این همانی و تعلق هویتی را نیرومندتر می‏سازد و بدین سبب یادمان‏های گذشتگان تنها غیرمادی چون اسطوره‏ ها، افسانه ها، ادبیات و اخلاقیات و جزء این‏ها نیستند. بلکه بناهای باستانی و تاریخی، انواع یافته‏ های‏ روخاکی و زیرخاکی که نشان ابتکار و خلاقیت در آن‏ها نقش بسته، در زمره‏ ی میراث ملّی جامعه به شمار رفته و از ابزار و آلات‏ هویت‏ ساز و هویت‏ پذیری افراد جامعه یا جماعت‏ های پراکنده‏ ی‏ نیاخاک حکایت می‏کند بی‏ تردید ملّت‏های بزرگ و سرزمین‏های تمدن‏های کهن از یادمان‏ها و یادگارهای بیش‏تری برخوردارند.نود و یک سال پیش(22 مردادماه 1304)ارنست هرتسفلد ErnestHerzfeld استاد دانشگاه برلن و رییس موسسه‏ ی آثار باستان‏شناسی مشرق‏ زمین در سخنرانی خود در عمارت وزارت ایران(مسعودیه)به درستی‏ بیان کرد ابنیه و آثار ملی در ایران فراوان و در همه جا هست و من در این موقع قادر به ذکر آن‏ها نیستم، چون طوایف آریایی که‏ به واسطه‏ی آن‏ها این مملکت «ایرانشهر خوانده شده تقریبا نه قرن‏ قبل از میلاد مسیح در ایران ظهور کرده‏ اند،لذاامروزه  درباره‏ ی هریک از این نوع آسیب‏ های طبیعی و غیرطبیعی بر مواریث ایرانی باید حساسیت نشان داد زیرا این ویرانگری ها مشخص می کند هویت باستانی، تاریخی، فرهنگی، دینی و ملی یک جامعه‏ی ریشه‏دار همانند میهن ما چگونه‏ دست‏خوش نابودی و اضمحلال آگاهانه و ناآگاهانه قرار می‏گیرد.